Naszym celem jest wrzucenie do jednej komórki zarówno imienia, nazwiska jak i wieku w nawiasie. Oto rozwiązanie: Formuła =A2&” “&B2&” (“&year(now())-C2&” l.)” pozwala wrzucić do komórki A5 zawartość komórki A2 i B2, oddzielając je spacją, potem wrzuca kolejną spację, otwiera nawias i wykonuje odejmowanie: Od aktualnego Bierzmy się do pracy. Jak zapewne się domyślasz, wykorzystamy tutaj formułę WYSZUKAJ.PIONOWO ( VLOOKUP ). =WYSZUKAJ.PIONOWO ( czego_szukasz ; gdzie_szukasz ; pozycja ; dokładność ) pozycja (pozycja w szukanej tabeli): 2 (bo najpierw jest nazwa artykułu a później, w drugiej kolumnie naszej tabeli jest szukana przez nas cena Tematy o excel funkcja wyszukaj pionowo, Excel funkcja WYSZUKAJ PIONOWO oraz SUMA w jednym równaniu, [VBA] Parametry funkcji WYSZUKAJ.PIONOWO, Excel - wyszukaj pionowo dla tekstu w jednej komorce, EXCEL - WYSZUKAJ.PIONOWO z dynamicznym wyborem arkusza źródłowego W funkcji JEŻELI w przypadku fałszywej odpowiedzi chciałbym, aby Excel nie tylko nic nie pisał (funkcja „”), ale także nie zastępował żadnego tekstu znalezionego w komórce. Czy jest to możliwe w przypadku tej funkcji, czy też musimy użyć makra, które wydaje mi się skomplikowane Funkcje tekstowe: USUŃ.ZBĘDNE.ODSTĘPY (ang. TRIM) Składa się z jednej części, w której wskazujemy komórkę, na której wartości chcemy pracować. Funkcja usuwa wszystkie spacje sprzed i zza słowa w komórce oraz pozostawia jedną spację pomiędzy słowami i cyframi, jeśli było ich tam więcej. Odwołania można wprowadzać do komórek w tym samym arkuszu lub do komórek w innych arkuszach. Jeśli wprowadzisz odwołanie do komórki lub zakresu komórek w innym arkuszu tego samego skoroszytu, adres komórki lub zakresu zostanie poprzedzony nazwą arkusza zakończoną wykrzyknikiem np. kursy_walut!B5. Jeśli w nazwie arkusza jest spacja OMWiSjN. W tym samouczku wyjaśniono różnicę między funkcjami i pod względem ich składni i użycia i zawiera szereg przykładów formuł do sumowania wartości z wieloma kryteriami AND / OR w programach Excel 2019, 2016, 2013, 2010, 2007, 2003 i wcześniejszych. Jak każdy wie, Microsoft Excel udostępnia tablicę funkcji do wykonywania różnych obliczeń na danych. Kilka artykułów temu omówiliśmy i które są przeznaczone do liczenia komórek odpowiednio na podstawie jednego warunku i kilku warunków. W zeszłym tygodniu omówiliśmy Excel SUMIF, który dodaje wartości spełniające określone kryteria. Teraz nadszedł czas, aby przejść do liczby mnogiej wersji – Excel która umożliwia sumowanie wartości według wielu kryteriów. Osoby zaznajomione z funkcją mogą pomyśleć, że przekształcenie jej na wymaga tylko dodatkowego wysiłku „S” i kilka dodatkowych kryteriów. Wydawałoby się to całkiem logiczne… ale „logiczne” nie zawsze tak jest w przypadku firmy Microsoft 🙂 Funkcja – składnia & użycie funkcja – składnia & użycie Jak używać funkcji SUMIFS w programie Excel (logika AND) Excel SUMIF z wieloma kryteriami (logika OR) Excel SUMIFS z wieloma warunkami LUB Używanie Excel SUM w formułach tablicowych Funkcja programu Excel – składnia & użycie Funkcja służy do warunkowego sumowania wartości na podstawie pojedynczych kryteriów. Szczegółowo omówiliśmy składnię SUMIF w poprzednim artykule, więc pozwólcie, że przedstawię teraz krótkie podsumowanie. SUMIF (zakres, kryteria,) range – zakres komórek do oceny według kryteriów, wymagany. criteria – warunek, który musi zostać spełniony, wymagane. sum_range – komórki do zsumowania, jeśli warunek jest spełniony, opcjonalne. Jak widać, składnia funkcji Excel dopuszcza tylko jeden warunek. Mimo to mówimy, że Excel może służyć do sumowania wartości z wieloma kryteriami. Jak to możliwe? Dodając wyniki kilku funkcji i używając formuł z kryteriami tablicowymi, jak pokazano w poniższych przykładach. Funkcja programu Excel – składnia & użycie Używasz funkcji w programie Excel, aby znaleźć warunkową sumę wartości na podstawie wielu kryteriów. Funkcja została wprowadzona w programie Excel 2007, dzięki czemu można jej używać we wszystkich nowoczesnych wersjach programu Excel 2019, 2016, 2013, 2010 i 2007. W porównaniu z funkcją składnia jest nieco bardziej złożona : (zakres_suma, zakres_kryteriów1, kryteria1,,…) Pierwsze 3 argumenty są obowiązkowe, dodatkowe zakresy i powiązane z nimi kryteria są opcjonalne. sum_range – wymagana jest jedna lub więcej komórek do zsumowania. Może to być pojedyncza komórka, zakres komórek lub nazwany zakres. Sumowane są tylko komórki z liczbami; puste i wartości tekstowe są ignorowane. criteria_range1 – wymagany jest pierwszy zakres do oceny według powiązanych kryteriów. criteria1 – pierwszy warunek, który należy spełnić, wymagany. Możesz podać kryteria w postaci liczby, wyrażenia logicznego, odwołania do komórki, tekstu lub innej funkcji programu Excel. Na przykład możesz użyć takich kryteriów, jak 10, „> = 10″, A1, „wiśnie” lub DZIŚ (). criteria_range2, criteria2, … – są to dodatkowe zakresy i związane z nimi kryteria, opcjonalne. W formułach SUMIFS można użyć maksymalnie 127 par zakres / kryteria. Ważne! Funkcja działa z logiką ORAZ, co oznacza, że komórka w zakresie sumy jest sumowana tylko wtedy, gdy spełnia wszystkie określone kryteria (wszystkie kryteria są prawdziwe dla tej komórki). A teraz niech ” s spójrz na formułę programu Excel z dwoma warunkami. Załóżmy, że masz tabelę zawierającą partie owoców od różnych dostawców. Nazwy owoców znajdują się w kolumnie A, nazwy dostawców w kolumnie B i ilość w kolumnie C. Chcesz poznać sumę kwot odnoszących się do danego owocu i dostawcy np wszystkie jabłka dostarczone przez Petea. Kiedy „uczysz się czegoś nowego”, zawsze dobrze jest zacząć od prostych rzeczy. Zatem na początek zdefiniujmy wszystkie argumenty dla naszej formuły zakres_sumowania – C2: C9 zakres_kryteriów1 – A2: A9 kryteria1 – „jabłka” kryteria_zakres2 – B2: B9 kryteria2 – „Pete” Teraz zbierz powyższe parametry i otrzyma następującą formułę SUMIFS: =SUMIFS(C2:C9, A2:A9, "apples", B2:B9, "Pete") Aby doprecyzować formułę dalej, możesz zastąpić kryteria tekstowe „jabłka” i „Pete” odwołaniami do tym przypadku nie będziesz musiał zmieniać wzoru w celu obliczenia ilości innych owoców od innego dostawcy: =SUMIFS(C2:C9, A2:A9, F1, B2:B9, F2) Używanie funkcji i w programie Excel – rzeczy do zapamiętania Ponieważ celem tego samouczka jest omówienie wszystkich możliwych sposobów sumowania wartości według kilku warunków, omówimy przykłady formuł z obiema funkcjami – Excel i z wieloma kryteriami. Aby używać ich poprawnie, musisz jasno zrozumieć, co łączy te dwie funkcje i czym się różnią. Chociaż część wspólna jest jasna – podobne przeznaczenie i parametry – różnice nie są tak oczywiste, ale bardzo istotne. 1. Kolejność argumentów W funkcjach i kolejność argumentów jest różna. W szczególności, zakres sumy jest pierwszym parametr w SUMIFS, ale jest trzeci w SUMIF. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że Microsoft celowo komplikuje krzywą uczenia się swoich użytkowników. eee, po bliższym przyjrzeniu się, zobaczysz uzasadnienie tego. Chodzi o to, że suma_zakres jest opcjonalna w Jeśli go pominiesz, nie ma problemu, twoja formuła zsumuje wartości z zakresu (pierwszy parametr). W suma_zakres jest bardzo ważna i obowiązkowa, dlatego jest na pierwszym miejscu. Zapewne chłopaki z Microsoftu myśleli, że po dodaniu dziesiątej lub setnej pary zakres / kryteria ktoś mógłby zapomnieć o określeniu zakresu do zsumowania 🙂 2. Zakres sumy i zakres kryteriów powinny mieć taką samą wielkość W funkcji argument sum_zakres niekoniecznie musi mieć taki sam rozmiar jak argument zakresu, o ile górna lewa komórka znajduje się po prawej stronie. W programie Excel SUMIFS każdy zakres kryteriów musi zawierać taką samą liczbę wierszy i kolumn, jak parametr sum_range. Na przykład =SUMIF(A2:A9,F1,C2:C18) zwróci prawidłowy wynik, ponieważ program Excel uwzględnia tylko górna lewa komórka w argumencie sum_range (C2 w tym przykładzie, która jest poprawna), a następnie zawiera tyle kolumn i wierszy, ile zawiera argument zakresu. W porządku, wystarczająca strategia (tj. teoria) przejdźmy do taktyki (np. przykłady formuł:) Jak używać w Excelu – przykłady formuł Przed chwilą omawialiśmy prostą formułę z dwoma tekstami Kryteria. W ten sam sposób można używać funkcji programu Excel z wieloma kryteriami wyrażonymi przez liczby, daty, wyrażenia logiczne i inne funkcje programu Excel. Przykład 1. Excel SUMIFS z operatorami porównania Załóżmy, że w naszej tabeli dostawców owoców chcesz zsumować wszystkie dostawy dokonane przez Mikea w ilości 200 lub więcej. Aby to zrobić, użyj operatora porównania „większe niż o r równe „(> =) w kryteriach2 i uzyskaj następującą formułę =SUMIFS(C2:C9,B2:B9,"Mike",C2:C9,">=200") Uwaga. Zwróć uwagę, że w formułach Excel SUMIFS wyrażenia logiczne z operatorami porównania powinny być zawsze ujęte w podwójne cudzysłowy („”). Omawiając funkcję Excel SUMIF, omówiliśmy szczegółowo wszystkie możliwe operatory porównania, te same operatory może być używany w kryteriach Na przykład poniższa formuła zwraca sumę wszystkich wartości w komórkach C2: C9, które są większe lub równe 200 i mniejsze lub równe 300. =SUMIFS(C2:C9, C2:C9,">=200", C2:C9,"="&TODAY()-7, C2:C10,"=10/1/2014", B2:B9, "", C2:C10,"=") Używanie Excela z wieloma kryteriami LUB Jak wspomniano na początku tego samouczka, funkcja została zaprojektowana z logiką AND. Ale co, jeśli musisz zsumować wartości z wieloma kryteriami OR, tj. Gdy przynajmniej jeden z warunków jest spełniony? Przykład 1. + SUMA Najprostszym rozwiązaniem jest sumowanie wyniki zwrócone przez kilka funkcji Na przykład poniższy wzór pokazuje, jak znaleźć całkowitą liczbę produktów dostarczonych przez Michała i Jana: =SUMIF(C2:C9,"Mike",D2:D9) + SUMIF(C2:C9,"John",D2:D9) Jak widać, pierwsza funkcja dodaje ilości odpowiadające „Michałowi”, druga funkcja zwraca kwoty związane z „Janem”, a następnie dodajesz te dwie liczby. Przykład 2. SUMA & z argumentem tablicowym Powyższe rozwiązanie jest bardzo proste i może wykonać zadanie szybko, gdy są tylko kilka kryteriów. Jednak formuła + może ogromnie wzrosnąć, jeśli chcesz zsumować wartości z wieloma warunkami LUB. W takim przypadku lepszym podejściem jest użycie argumentu kryteriów tablicowych w funkcji Przeanalizujmy teraz to podejście. Możesz zacząć od wypisania wszystkich warunków oddzielonych przecinkami, a następnie zawrzeć wynikową listę rozdzieloną przecinkami w {nawiasach klamrowych}, co technicznie nazywa się tablicą. Argument tablicowy składający się z 3 wartości zmusza twoją formułę do zwrócenia trzech oddzielnych wyników, ale ponieważ piszemy formułę w jednej komórce, zwróci ona tylko pierwszy wynik – tj. sumę produktów dostarczonych przez Jana . Aby to podejście oparte na kryteriach tablic zadziałało, musisz użyć jeszcze jednej małej sztuczki – zawrzeć formułę w funkcji SUMA, na przykład: =SUM(SUMIF(C2:C9, {"John","Mike","Pete"} , D2:D9)) Jak widać, kryteria tablicowe sprawiają, że formuła jest znacznie bardziej zwarta w porównaniu z + i pozwala dodać tyle wartości, ile chcesz w tablicy. To podejście działa zarówno z liczbami, jak i wartościami tekstowymi. Na przykład, jeśli zamiast nazw dostawców w kolumnie C, masz identyfikatory dostawców, takie jak 1, 2, 3 itd. ., Twoja formuła SUMIF wyglądałaby podobnie do tego: =SUM(SUMIF(C2:C9, {1,2,3} , D2:D9)) W przeciwieństwie do wartości tekstowych, liczby nie muszą być ujęte w podwójne cudzysłowy w tablica argumentów. Przykład 3. SUMPRODUCT & SUMIF W przypadku, gdy preferowanym sposobem jest umieszczenie kryteriów w niektórych komórkach, a nie określ je bezpośrednio w formule, możesz użyć w połączeniu z funkcją która mnoży składniki w podanych tablicach i zwraca sumę tych iloczynów. =SUMPRODUCT(SUMIF(C2:C9, G2:G4, D2:D9)) Gdzie G2: G4 to komórki zawierające kryteria, w naszym przypadku nazwy dostawców, jak pokazano na poniższym zrzucie ekranu. Ale oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie wypisując wartości w kryteriach tablicowych funkcji jeśli chcesz: =SUMPRODUCT(SUMIF(C2:C9, {"Mike","John","Pete"}, D2:D9)) Wynik zwracany przez obie formuły będzie identyczny z tym, co widać na zrzucie ekranu: Excel SUMIFS z wiele kryteriów LUB Jeśli chcesz warunkowo sumować wartości w programie Excel nie tylko z wieloma warunkami LUB, ale z kilkoma zestawami warunków, będziesz musiał użyć zamiast Formuły będą bardzo podobne do tego, co przed chwilą omówiliśmy. Jak zwykle, przykład może pomóc lepiej zilustrować ten punkt. W naszej tabeli dostawców owoców dodajmy datę dostawy (kolumna E) i znajdź całkowitą ilość dostarczoną przez Mikea, Johna i Petea w październiku. Przykład 1. SUMY + Wzór utworzony przez to podejście zawiera wiele powtórzeń i wyglądów uciążliwe, ale łatwe do zrozumienia i, co najważniejsze, działa 🙂 Przykład 2. SUMA & SUMIFS z argumentem tablicowym Próbowałem wyjaśnić istotę tego podejścia w przykładzie więc teraz możemy po prostu skopiować tę formułę, zmienić kolejność argumentów (jak pamiętacie, jest inna w i i dodać dodatkowe kryteria. wynikowa formuła jest bardziej zwarta niż + =SUM(SUMIFS(D2:D9,C2:C9, {"Mike", "John", "Pete"}, E2:E9,">=10/1/2014", E2:E9, "=H4), --(E2:E9=10) * (C1:C10>B1:B10)) Nie widzę żadnych praktycznych aplikacja do powyższego wzoru? Pomyśl o tym w inny sposób:) Załóżmy, że masz listę zamówień pokazaną na poniższym zrzucie ekranu i chcesz wiedzieć, ile produktów nie zostało w całości dostarczonych w podanym terminie. Po przetłumaczeniu na język Excela mamy następujące warunki: Warunek 1: Wartość w kolumnie B (zamówione elementy) jest większa niż 0 Warunek 2: Wartość w kolumnie C (Dostarczono) w mniej niż w kolumnie B Warunek 3: Data w kolumnie D (Termin) jest mniejsza niż 11/1/2014. Wstawienie trzech zakresów / par warunków razem, otrzymujemy następującą formułę: =SUM((B2:B10>=0)*(B2:B10>C2:C10)*(D2:D100, czyli jeżeli sprzedaż w 2009 była większa od zera to… W okienku ‘Wartość_jeżeli_prawda’ wprowadzamy formułę na wzrost procentowy, który można wyliczyć gdy sprzedaż w 2009 była większa od zera. W okienku ‘Wartość_jeżeli_fałsz’ wprowadzamy -----, symbol ten ma być wyświetlany gdy nie jest możliwe obliczenie procentowego wzrostu. Formułę zatwierdzamy kliknięciem w przycisk OK, po czym kopiujemy ją z komórki E4 do poniższych komórek tabeli. W efekcie powinniśmy uzyskać poniższy wygląd tabeli. ZAOKR (Arkusz: ‘ZAOKR’) W Excelu jest wiele funkcji służących do zaokrąglania, funkcja ZAOKR() jest najczęściej używaną z nich. Ma 2 argumenty: - liczbę, którą będziemy zaokrąglać (lub adres komórki w której ta liczba się znajduje) - ilość cyfr która ma być pokazana po przecinku (lub adres komórki w której ilość ta jest wpisana) W poniższym przykładzie w komórce C5 liczba 1,23456789 została zaokrąglona do 2 miejsca po przecinku czyli do liczby 1,23. Cyfry od 1 do 4 są zaokrąglane w dół, od 5 do 9 w górę, co łatwo zauważyć przeglądając wyniki powyższego przykładu. MAX, MIN (Arkusz: ‘MAX MIN’) Funkcje wybierają najmniejszą (MIN) lub największą liczbę (MAX) z podanego zakresu bądź zakresów. Tekst i puste komórki nie są brane pod uwagę. W poniższym przykładzie komórka C9 jest pusta, czyli jej wartość to 0, jednak jako najmniejsza wartość wybrana została komórka C13. Poniżej prezentuje zaczerpnięty z praktyki biznesowej przykład użycia funkcji = W wierszu ‘15’ znajdują się formuły wykorzystujące tą funkcję i zliczające ile było klientów którym przyznano rabat w każdym z miesięcy, a w kolumnie ‘J’ w ilu miesiącach przyznano rabat danemu klientowi. DZIŚ() Funkcja zwraca dzisiejszą dane, jest używana głównie w różnego rodzaju formularzach, oraz w logistyce np. do obliczania ile dni zostało od daty dostawy/transportu do dziś. Funkcja ta, jak mało która, nie posiada argumentów. Jej poprawny wynik zależy od prawidłowo ustawionej daty (i godziny) w systemie Windows. Funkcje Logiczne: LUB, ORAZ (Arkusz: ‘ORAZ LUB’) Funkcja logiczne rzadko są używane samodzielnie, znacznie częściej w połączeniu z innymi funkcjami, o łączeniu funkcji możesz przeczytać w dalszej części tej lekcji. ORAZ Funkcja zwraca wartości logiczne ‘PRAWDA’/‘FAŁSZ’, wartość ‘PRAWDA’, jeżeli wszystkie warunki zostały spełnione, w przeciwnym razie ‘FAŁSZ’. W poniższym przykładzie w kolumnie F uzyskaliśmy wartość prawda dla miesięcy, w których sprzedaż we wszystkich oddziałach była poniżej 50. LUB W poniższym przykładzie w kolumnie F przy użyciu funkcji LUB sprawdzamy czy w danym miesiącu sprzedaż w którymkolwiek z oddziałów przekroczyła wartość 100. Funkcja zwraca wartości logiczne: ‘PRAWDA’/’FAŁSZ’, ‘PRAWDĘ’ jeśli choć jeden z warunków jest spełniony, gdy żaden z nich nie jest spełniony ‘FAŁSZ’. ZAGNIEŻDŻANIE FUNKCJI (Arkusz: ‘Zagnieżdżanie funkcji’) Dość często występuje potrzeba użycia kilku funkcji na raz, co jest nazywane także zagnieżdżaniem funkcji. W poniższym przykładzie chcielibyśmy na podstawie dużej ilości imion ustalić płeć osób noszących te imiona. Zdecydowana większość imion kobiet używanych w Polsce kończy się na literę „a”, litera ta nie występuje natomiast na końcu imion męskich. Poniżej rozwiązanie tego problemu przy użyciu funkcji ‘JEŻELI’ i funkcji tekstowej ‘PRAWY’. Funkcję JEŻELI, poznaliśmy już w tej lekcji, zacznijmy więc od funkcji PRAWY, wycina ona określoną ilość liter od prawej strony tekstu. W poniższym przykładzie wycina 1 literę z prawej strony tekstu znajdującego się w komórce B3. (Ostatnia litera z tekstu ‘Agata’ to „a”.) W komórce D3 zgodnie z poniższym rysunkiem wprowadzamy funkcję JEŻELI, która gdy w komórce C3 znajduje się litera „a” daje rezultat: „Kobieta”, a przeciwnym wypadku „Mężczyzna”. Rozwiązaliśmy już dane nam zadanie, ale postarajmy się to zrobić przy użyciu jednej a nie dwóch komórek. Wchodzimy w komórkę C3 i zaznaczamy znajdującą się w niej formułę pomijając znak równości. Kopiujemy zaznaczoną formułę (wciskając Ctrl+C), po czym wychodzimy z komórki wciskając klawisz Esc. Wchodzimy do komórki D3, gdzie zaznaczamy adres C3 i wklejamy skopiowaną wcześniej formułę w jego miejsce (adres zostanie automatycznie usunięty). W ten sposób uzyskaliśmy funkcję zagnieżdżoną. Kolumna C nie jest już dłużej nam potrzebna. Po skopiowaniu formuły do poniższych wierszy i skasowaniu kolumny C z ostatnimi literami powinniśmy uzyskać widok taki jak poniżej. Zaawansowani użytkownicy Excela od razu wprowadzają wiele zagnieżdżonych funkcji, zaprezentowany powyżej sposób jest najbardziej użyteczny dla początkujących i pozwala zrozumieć logikę łączenia funkcji. (Arkusz ‘ W poniższym przykładzie mamy dane wartości sprzedaży i marży procentowej dla 4 krajów, obliczyliśmy już sumę sprzedaży, teraz chcemy obliczyć marżę procentową dla sumy tych krajów. Oczywiście użycie funkcji ŚREDNIA nie dałoby właściwego rozwiązania ze względu na to że sprzedaż w krajach ma różne wielkości i kraje te w rożny sposób wpływają na marżę całościową. W tym przykładzie moglibyśmy mozolnie wprowadzić formułę przemnażającą sprzedaż z każdego kraju przez marżę w kraju tym uzyskaną i podzielić to przez sumę sprzedaży, formuła taka jest pokazana w komórce I4. Dzięki sumie iloczynów formuła ta zostanie wprowadzona szybciej, ograniczymy ryzyko błędu, a w przypadku dodania kolejnego kraju nie będzie konieczności dokonywania zmian w formule. Stajemy w komórce G4, wybieramy funkcję i wprowadzamy adresy tak jak na poniższym rysunku. Aby uzyskać średnią ważoną wystarczy na końcu formuły dopisać dzielenie przez sumę sprzedaży znajdującą się w komórce G5. Właściwy wynik to 32%, taki sam jak uzyskaliśmy korzystając z formuły. Na koniec dodajmy jeszcze kolumnę pomiędzy Polską a Rosją wprowadzając do niej nowe dane. Średnia ważona marża w H4 aktualizowana jest na bieżąco. (Arkusz ‘Funkcje Tekstowe’) W poniższym przykładzie przedstawiam fragment Price Survey (lista z cenami konkurencji), jaki pewna firma otrzymała od agencji badawczej. Niestety pojemności produktów były częścią nazwy, co znacznie utrudniło porównywanie cen produktów. Ponieważ produktów objętych badaniem było kilka tysięcy zdecydowano się użyć funkcji tekstowych, aby wyodrębnić pojemność. Użyto dwóch funkcji tekstowych najpierw użyto funkcję - wyszukiwany jest tekst ml, który następuje po pojemności danego produktu, wynikiem działania na funkcję nałożona jest funkcja która wycina 3 znaki z nazwy produktu znajdujące się o 3 w lewo od miejsca w którym został znaleziony tekst ‘ml’. Wynikiem działania powyżej opisanych funkcji jest nie liczba lecz tekst, który w przypadku produktów o pojemności poniżej 100ml zaczyna się od spacji. Aby móc dokonywać operacji matematycznych na pojemności, należy całą kolumnę C zamienić na wartości (skopiować i wkleić w to samo miejsce wartości), po czym korzystając z operacji zamień (Ctrl+H) zamienić znak spacja na nic (niczego nie wpisując w okienko „Zamień na:”). (Arkusz ‘ Funkcja ta jest z reguły używana jako funkcja ‘wewnętrzna’ innych funkcji tak, aby gdy jeden z argumentów funkcji głównej będzie miał niewłaściwy format lub okaże się błędem, funkcja ta pomijała go zamiast wskazywać błąd. Najprostszym przykładem będzie użycie ten funkcji w dodawaniu komórek i w połączeniu z funkcją JEŻELI. (Arkusz: ‘ W poniższym przykładzie prezentuje porównanie wykorzystania funkcji i funkcji SUMA oraz ich połączenia. W kolumnie C używam funkcji SUMA dla regionów, a także dla sumy końcowej opisanej jako TOTAL. W tym przypadku obliczany jest błędny wynik ponieważ oprócz sprzedaży dla klientów sumowane są także sumy dla regionów, właściwym rozwiązaniem dla tego typu problemu byłoby zsumowanie komórek sum dla regionów (odpowiednia formuła znajduje się w komórce C27). W kolumnie D prezentuję użycie funkcji zarówno w sumach dla regionów, jak i Total. Wykorzystanie tej funkcji da nam pewność że sumy dla regionów (sumy wewnętrzne) będą pomijane. Wynik jest poprawny. W kolumnie E używam funkcji w wariancie, który pomija ukryte wiersze. Ponieważ wiersz 4 jest ukryty, wynik nie będzie poprawny, chyba że zależało nam właśnie na pominięciu wartości w ukrytych komórkach. W ostatnim przykładzie pokazuję, że funkcja pomija jedynie inne sumuje natomiast zwykłą funkcję SUMA. Wynik jest błędny. = W składni funkcji pierwsza cyfra jest oznaczeniem funkcji jaka ma być wykorzystana, dla cyfry ‘9’ lub ‘109’ będzie to suma, ale są także inne możliwości, przedstawiam je w tabeli poniżej. Drugim argumentem jest obszar który ma być sumowany. Funkcja nr (z artościami ukrytymi) Funkcja_nr (bez wartości ukrytych) Funkcja 1 101 ŚREDNIA 2 102 3 103 4 104 MAKSIMUM 5 105 MINIMUM 6 106 ILCZYN 7 107 8 108 9 109 SUMA 10 110 WARIANCJA 11 111 Funkcje Finansowe NPV, IRR, CAGR (Arkusz: ‘Funkcje Finansowe’) NPV Funkcja NPV służy do obliczania Wartości Bieżącej Netto inwestycji czyli mówiąc wprost: ile da się na tym zarobić. W poniższym przykładzie na przestrzeni lat 2010-2012 dokonujemy inwestycji, która będzie nam przynosić przychody od 2012 do 2030. Stopa dyskontowa w całym okresie wynosi 5%. Zakładamy że wszystkie wydatki i przypływy zachodzą na koniec okresu. Gdybyśmy chcieli wyliczyć wartość na dzień dzisiejszy (zakładamy 1 stycznia 2010) wydatków moglibyśmy skorzystać z poniższego wzoru: =F7/(1+C5)+G7/(1+C5)^2+H7/(1+C5)^3 (Symbol ^ oznacza podniesienie do potęgi i można go wpisać z klawiatury przytrzymując Shift i wciskając cyfrę 6.) Każdy z wydatków dzielimy przez 1+stopa dyskontowa aby wyliczyć jego wartość na dziś (wartość pieniądza w czasie jest zmienna). Wydatek z 2011 roku dzielimy dwukrotnie stąd potęga ^2, a wartość z 2012 trzykrotnie (trzecia potęga czyli ^3). Powyżej opisany wzór został użyty w komórce C7. W komórce C8 wykorzystano funkcję NPV, dzięki której uzyskano dokładnie ten sam wynik. W przypadku obliczania bieżącej wartości wydatków możliwe było wprowadzenie wzoru na NPV ponieważ wydatki są ponoszone tylko w 3 okresach i wzór nie był zbyt długi. Gdybyśmy chcieli tak samo wyliczyć bieżącą wartość przypływów musielibyśmy wykazać się dużą cierpliwością, a ryzyko błędu byłoby bardzo duże. W komórce C10 użyto funkcji NPV do obliczenia bieżącej wartości przypływów. Warto podkreślić, że w komórkach dla których przypływy nie występują (F8 i G8) muszą być wpisane zera, w przeciwnym razie funkcja pominie te komórki i wynik będzie niepoprawny. Aby obliczyć bieżącą wartość przewidywanego zysk na tym projekcie wystarczy odjąć od bieżącej wartości przypływów (C10) bieżącą wartość wydatków (C8). Taka formuła zapisana jest w komórce C12. Zysk możemy także wyliczyć bezpośrednio korzystając z danych znajdujących się w tabeli w wierszu 9, gdzie od przypływów odjęto wydatki. Funkcja ta została zapisana w komórce C13. IRR Funkcja IRR oblicza wewnętrzną stopę zwrotu, która może być rozumiana jako graniczna wielkość oprocentowania przy której zysk na danym projekcie wynosi 0. Jeżeli stopa dyskontowa jest niższa niż IRR zysk jest dodatni, jeżeli wyższa projekt przyniesie stratę. Można ją także rozumieć jako najwyższe oprocentowanie kredytu jakie możemy zaakceptować aby projekt nie przyniósł strat. Funkcja IRR dla tego przykładu wykorzystana jest w komórce C18. Dla sprawdzenia poprawności obliczeń możemy wynik funkcji IRR wpisać w komórce C5 (wprowadzamy z klawiatury 8,886%), zysk dla tego projektu będzie wynosił zero (komórki C12 i C13). CAGR CAGR to średni roczny wzrost/spadek obliczany dla okresu określonej liczby lat. W Excelu nie ma funkcji która by go obliczała, warto więc zapamiętać formułę dzięki której możemy to zrobić. W poniższym przykładzie sprzedaż w 2010 roku wynosiła 10,0 a w 2019 przewidywana jest sprzedaż wynosząca 23,6, chcielibyśmy policzyć ile wynosi średni roczny wzrost który pozwoliłby uzyskać taką sprzedaż. Skorzystamy z następującego wzoru: Średni wzrost = (Wartość Końcowa / Wartość Początkowa) ^ (1/(ilość okresów -1))-1 W poniższym przykładzie: Wartość Końcowa =23,6 (wartość w roku 2019) Wartość Początkowa = 10 (wartość w roku 2010) ilość okresów = 10 (w tabeli pokazane są dane dla 10 lat ) W poniższym przykładzie formuła będzie wyglądać następująco: Średni wzrost =(O27/F27)^(1/9)-1 WYBIERZ (Arkusz: ‘WYBIERZ) Działanie funkcji WYBIERZ jest bardzo proste, spośród listy wartości, które należy wprowadzić oddzielnie, wybiera tą, której numer pojawi się w pozycji Nr_arg. W poniższym przykładzie wprowadzono 5 wysokości rabatów, które zależą od ‘klasy klienta’ przyjmującej wartości od 1 do 5. Po wprowadzeniu cyfry do komórki B4 rabat zostaje wyszukany i podany w komórce C4. Funkcja ta jest podobna w swym działaniu do funkcji choć oferuje mniej możliwości. (Arkusz ‘ Moduł liczby to funkcja używana w matematyce, nazywana jest także wartością bezwzględną. Funkcja ta ma jeden argument, który może być tylko liczbą (lub adresem, lub inną funkcją dającą w wyniku liczbę). Funkcja ta dla liczb dodatnich nie zmienia ich wartości a dla liczb ujemnych zmienia znak na dodatni. Przykład: Jest to jedna z wielu funkcji w Excelu, które można łatwo zastąpić używając prostych symboli matematycznych. W tym przypadku potęgowania. Najpierw należy podnieść liczbę do potęgi 2 (lub innej parzystej) a potem wynik pierwiastkować pierwiastkiem 2 stopnia (lub innego takiego samego jak potęga). (-5)^2^(1/2)=5 LOS() Funkcja losuje wartość z przedziału od 0 do 1. Ponieważ losowanie odbywa się od nowa przy każdym przeliczeniu arkusza, najlepiej jest od razu zamienić ją na wartości, w przeciwnym razie losowanie nowych wartości przy każdej zmianie danych w pliku, może znacznie spowolnić działanie komputera. Często wynik tej funkcji przemnaża się je lub dzieli aby uzyskać rząd wielkości liczb który nas interesuje np. =los()*1000 lub =0,5+los()/10 Funkcja bywa używana najczęściej do tworzenia różnorodnych danych, które wyglądają realistycznie, większość danych w tym szkoleniu powstała przy użyciu tej funkcji. Często też w dyskusjach w wielkich korporacjach niektóre osoby sugerują tą funkcję jako możliwe źródło danych, które otrzymały od innych działów, krajów lub partnerów biznesowych. Więcej o funkcjach Excela w lekcji ‘Funkcje dla Zaawansowanych’. HomeServer 2003/2008Windows 7OfficeLinuxSieci komputeroweWujek dobra radaMapa stronyNapisz pikolo Excel w zadaniach. Funkcja JEŻELI 17 październik 2014 Czytany 64761 razy Oceń ten artykuł 1 2 3 4 5 Funkcja JEŻELI zwraca daną wartość, jeśli podany argument (parametr) zostanie oszacowany jako PRAWDA, albo inną wartość, jeśli argument (parametr) zostanie oszacowany jako FAŁSZ. Dodatkowo funkcję JEŻELI należy stosować do przeprowadzania testów logicznych na wartościach i formułach. Taką definicję funkcji JEŻELI odnajdziemy w pomocy pakietu MS Office. Tłumacząc to trochę prościej zadaniem funkcji JEŻELI jest wykonanie odpowiedniego działania w zależności od tego czy dany warunek zostanie spełniony czy też nie. Arkusz na którym będziemy pracować można pobrać: tutaj Ogólna składnia funkcji przedstawia się następująco: czyli: =JEŻELI(A1=B1; "Prawda, wszystko jest ok"; "Fałsz, nie jest równe") Wykonując nasz przykład w przypadku spełnienia warunku (komórki A1 i B1 są sobie równe a więc PRAWDA) otrzymamy: natomiast w przypadku zaistnienia nierówności (różnica pomiędzy wartościami zawartymi w komórkach A1 i B1 - FAŁSZ), otrzymamy o to taki wynik: Tak więc jak widać w zależności od uzyskanego wyniku (PRAWDA bądź FAŁSZ) sprawdzanego warunku (a raczej testu logicznego) jest podejmowane odpowiednie działanie. Rozbijając funkcję JEŻELI na składowe, otrzymamy: test_logiczny czyli dowolna wartość lub wyrażenie, którą da się oszacować jako PRAWDA lub jako FAŁSZ. W naszym przykładzie testem logicznym jest wyrażenie A1=B1, jeśli wartości umieszczone w obu komórkach są zgodne co do wartości cały test zostanie oszacowany jako PRAWDA. W przeciwnym przypadku wyrażenie zostanie oszacowane jako FAŁSZ. wartość_jeżeli_prawda to wartość bądź działanie, które jest zwracane bądź wykonywane tylko wtedy, gdy argument test_logiczny przyjmuje wartość PRAWDA lub po prostu, gdy warunek jest spełniony wykonaj wartość_jeżeli_prawda W naszym przykładzie (jak widać powyżej) zostaje wyświetlony ciąg znaków: Prawda, wszystko jest ok gdy test logiczny zostaje oszacowany jako PRAWDA (warunek spełniony, gdyż w obu komórkach jest wpisana liczba 100 czyli zdefiniowany warunek A1=B1 jest PRAWDĄ). wartość_jeżeli_fałsz to wartość bądź działanie, które jest zwracane bądź wykonywane tylko wtedy, gdy argument test_logiczny przyjmuje wartość FAŁSZ lub po prostu, gdy warunek jest niespełniony wykonaj wartość_jeżeli_fałsz. Wracając do naszego przykładu zostaje wyświetlony tekst: Fałsz, nie jest równe w przypadku w którym test logiczny zostaje oszacowany jako FAŁSZ (warunek niespełniony, gdyż wartości wpisane do komórek A1 i B1 nie są zgodne co do wartości). Tyle co mówi nam teoria na temat funkcji JEŻELI, przejdźmy do przykładów tak aby zobaczyć funkcję w działaniu. Wróćmy do naszego wcześniejszego zadania omawianego w wpisie: Excel w zadaniach. Sortowanie, losowanie, zliczanie oraz nazywanie a mianowicie arkusza ucznia. Przyjrzyjmy się kolumną w których jest wyliczana średnia. Można np. tak ułożyć formułę aby w kolumnie Średnia wszystkich ocen była wyświetlana wartość 0,00 a dopiero w momencie wpisania jakiejkolwiek oceny była wyliczana średnia. Zadanie to możemy zrealizować (jest mnóstwo innych sposobów) np. za pomocą formuły: =JEŻELI(SUMA(F3:R3)>0;ŚREDNIA(E3:S3);"0,00"), co tłumaczymy: gdy suma z zakresu ocen będzie większa niż 0 to wykonaj funkcję ŚREDNIA w przeciwnym przypadku wstaw wartość 0,00. Chociaż mnie osobiście bardziej by przekonała o to taka formuła: =JEŻELI( Ten przykład zapewnia nam dodatkowo sprawdzenie czy wpisaliśmy ocenę pierwszą (religia) oraz ocenę ostatnią ( i dopiero gdy te dwa warunki są spełnione następuje wyliczenie średniej. W warunku funkcji JEŻELI zostało zapisane: gdy wartość testu logicznego będzie równać się 2 oblicz średnią z komórek, jeżeli zaś warunek ten jest nie spełniony wypisz 0,00. Można by zapytać skąd u licha wzięło się 2? Wartość 2 została użyta ponieważ warunek po spełnieniu zwraca wartość 2. Funkcja sprawdza czy w komórce E3 znajduje się liczba, gdy fakt ten zachodzi zostaje zwrócona wartość PRAWDA. Analogicznie działa druga funkcja sprawdzająca wystąpienie liczby w komórce S3. Ponieważ pomiędzy tymi funkcjami został użyty znak + to ni jako otrzymujemy dwie PRAWDY. Poniżej widzimy efekt zastosowania formuły. Jak widać poniżej średnia jest wyliczana tylko w przypadku wpisania obu ocen tj. oceny z religii i j. niemieckiego. Podobnie moglibyśmy wykonać sprawdzenie faktu wpisania ocen z wszystkich dostępnych przedmiotów, przyrównując wartość testu logicznego do 15 (gdyż tyle jest przedmiotów a każde poprawne wykonanie funkcji daje 1): =JEŻELI( + + =15;ŚREDNIA(E3:S3);"0,00") Jak widać zapisanie funkcji będzie już dość skomplikowane a że działa to widzimy na rysunku poniżej. Oczywiście, ktoś uważny mógłby zapytać - A co z wpisem nkl? (oznaczającym ucznia niesklasyfikowanego, uczeń 4, na rysunku powyżej). Czemu to średnia w przypadku wpisania nkl, nie miała by być liczona? Oczywiście działanie naszej powyższej formuły jest jak najbardziej prawidłowe, ponieważ weryfikujemy wystąpienie liczby a zapis nkl nie jest liczbą i dla tego test logiczny nie zostaje sprawdzony a tym samym w komórce zostaje wypisana wartość 0,00. Aby poprawić wpiszmy: =JEŻELI( + + =0;ŚREDNIA(E3:S3);"0,00") Wartość testu logicznego została przyrównana do 0 gdyż funkcja sprawdza czy w komórce jest wpisana jakakolwiek wartość (liczba, tekst, data) gdy komórka jest uzupełniona zwracana jest wartość FAŁSZ (czyli 0) a w przypadku braku wpisu wartość PRAWDA (czyli 1). Nam zależy aby wszystkie komórki były uzupełnione a więc nie może się zdarzyć aby któraś z funkcji przyjęła wartość PRAWDA tym samym dając 1 (brak wpisu oceny). Każda z funkcji musi zwrócić wartość FAŁSZ, zwracając 0 a tym samym suma wszystkich wykonanych funkcji musi dać 0 (tak się stanie gdy wpiszemy wszystkie oceny). Gdy warunek zostaje spełniony obliczana jest wartość średniej wprowadzonych ocen. Jak widać powyżej zaprezentowane funkcje, co zostało już nadmienione wyglądają nader skomplikowanie i łatwo jest przy konstruowaniu ich popełnić błąd. Czy można je zapisać prościej? Oczywiście, że tak. Trzeba znać tylko pojęcie formuły tablicowej. Tak więc w obu przypadkach nasze funkcje mogłyby by przyjąć postać: - dla funkcji - {=JEŻELI(ORAZ( -dla funkcji - {=JEŻELI(LUB( Wybacz czytelniku ale nie będę w tym wpisie rozwijał zagadnienia formuł tablicowych jak i co pewne zauważyłeś dwóch kolejnych funkcji logicznych ORAZ i LUB (użytych w powyższych formułach), gdyż tematy te będę chciał opisać w osobnych wpisach. Na tym etapie chciałem tylko pokazać, iż funkcję JEŻELI można łączyć z innymi funkcjami oraz używać jej właśnie w formułach tablicowych. Oczywiście zachęcam do wykonania opisanych przeze mnie przykładów i sprawdzenia, czy to wszystko działa. Przy formule tablicowej nadmienię tylko jedną rzecz, że aby ona zadziałał należy użyć klawiszy Ctrl+Shift+Enter tzn. nawiasów klamrowych {} nie wprowadzamy, wpisujemy formułę a po wciśnięciu nadmienionych klawiszy nawiasy te automatycznie zostaną dopisane. Nawiasy klamrowe przez Excel są używane do zaznaczenia, iż mamy do czynienia właśnie z formułą tablicową. Funkcję JEŻELI bardzo często używa się do porównania tych samych danych lecz umieszczonych w różnych kolumnach. Za pomocą tej funkcji bardzo szybko jesteśmy w stanie zweryfikować czy dane są ze sobą zgodne. Posiadamy arkusz uzupełniony przykładowymi danymi, należy porównać czy dane z kolumny B oraz kolumny C w tych samych wierszach są ze sobą zgodne. W przypadku gdy w komórkach występuje zgodność, powinien pojawić się komunikat „ok”, natomiast gdy komórki różnią się od siebie, powinien pojawić się komunikat „błąd”. Porównanie zrealizujemy za pomocą o to takiej prostej formuły: =JEŻELI(B6=C6;"ok";"błąd") Jak widać poniżej przy tak skonstruowanej formule nie jest uwzględniana wielkość liter. Dla Excela komórka z wpisaną wartością AQZ będzie tożsama z Aqz, AQz, azq, aZq itd. Aby wprowadzić rozróżnienie wielkości liter należy skorzystać z dodatkowej funkcji PORÓWNAJ. Funkcja ta porównuje ze sobą dwa ciągi tekstu zwracając wartość PRAWDA w przypadku zgodności ciągów a wartość FAŁSZ w przypadku jej braku. W przypadku funkcji PORÓWNAJ rozróżniane są wielkie i małe litery, ale ignorowane są różnice w formatowaniu. Aby porównać ze sobą trzy różne komórki można oto skorzystać z takiej formuły: =JEŻELI(PORÓWNAJ(B16;C16)+PORÓWNAJ(C16;D16)=2;"ok";"błąd") Formuła ta sprawdza czy dana komórka (w tym przypadku komórka C16) jest zgodna z dwiema pozostałymi (z komórką B16 oraz D16). W przypadku zgodności zwracana jest wartość PRAWDA czyli 1, zgodność z obiema komórkami zwraca wartość 2 (PRAWDA+PRAWDA). Porównanie tego typu można również zrealizować za pomocą zagnieżdżenia funkcji JEŻELI ale jak to wykonać wytłumaczę za chwilę. Kolejnym zadaniem w którym możemy wykorzystać funkcję JEŻELI jest wyszukiwanie wartości spełniających zadane kryterium. Przypuśćmy, że pracujemy w sklepie AGD i mamy przygotowany arkusz zawierający listę modeli telewizorów dostępnych w sklepie (taki jak poniżej) i chcemy znać liczbę modeli telewizorów firmy Sony. Jednym z sposobów poradzenia sobie z zadaniem (rozwiązanie wcale nie jedyne i trza przyznać, że niezbyt wyszukane) jest dołożenie sobie kolejnej kolumny w której pojawi się słowo tak jeżeli model telewizora będzie wyprodukowany właśnie przez Sony. W kolumnie tej trzeba oczywiście wpisać odpowiednią formułę, która przyjmie postać: =JEŻELI(B2="Sony";"tak";"nie"). Jak widać powyżej przy każdym modelu Sony pojawiło się słowo tak. Skomplikujmy sobie troszkę zadanie i dodajmy kolejne kryterium. Powiedzmy, że teraz interesują nas telewizory marki Samsung lecz tylko te, których rozmiar przekracza 32 cale. Zadanie to można wykonać lecz trzeba użyć dwa razy funkcję JEŻELI, cały trik polega na umiejętnym zagnieżdżeniu funkcji JEŻELI. Tak więc dla lepszego zrozumienia działania formuły w której funkcja JEŻELI została zagnieżdżona przyjmijmy: w przypadku gdy telewizor nie został wyprodukowany przez firmę Samsung niech pojawi się komunikat – „inna firma”; w przypadku w którym telewizor jest mniejszy niż 32 cale - komunikat – „poniżej 32 cali” a gdy nasze kryterium zostanie spełnione (firma Samsung i powyżej 32 cali) – komunikat – „wszystko ok” Czyli nasze zadanie moglibyśmy rozpisać w ten poniższy sposób (wykorzystamy schemat blokowy): Z pomocą schematu dokładnie możemy określić składnię formuły (jak ona działa), wystarczy, że romby symbolizujące warunek zamienimy na funkcję JEŻELI, przypisując do pytań w rombach odpowiedni adres komórki, wartości na TAK użyjemy do przypisania parametru wartość jeżeli prawda a wartości na NIE do przypisania parametru wartość jeżeli fałsz. Tak więc nasza formuła przyjmie następującą postać: =JEŻELI(B2="Samsung";JEŻELI(D2>32;"wszystko ok";"poniżej 32 cale");"inna firma") Jak widać poniżej po przekopiowaniu formuły do pozostałych komórek uzyskaliśmy zamierzony efekt. Oczywiście funkcję JEŻELI możemy zagnieżdżać wiele razy (a tak naprawdę maksimum to 7) tym samym sprawdzając wiele warunków. Takim przykładowym zadaniem może być obliczenie wskaźnika BMI. BMI to skrót z języka angielskiego „body mass index”, co tłumaczymy jako wskaźnik masy ciała. Wskaźnik BMI określa relację pomiędzy masą ciała a wzrostem. Współczynnik ten wyliczamy poprzez podzielenie masy ciała podanej w kilogramach przez kwadrat wysokości podanej w metrach. Obliczając BMI możemy określić ilość tkanki tłuszczowej w organizmie. Nasz kalkulator w zależności od wartości wyliczonego indeksu wyświetli odpowiedni komunikat według następującego przelicznika: do 18,5 - niedobór masy, 18,6 - 24,9 - masa prawidłowa, 25,0 - 29,9 - nadwaga, 30 - 34,9 - 1. st. otyłości, 35 - 39,9 - 2. st. otyłości. Zadanie to jest trochę trudniejsze niż te z wyborem telewizora z kilku powodów. Po pierwsze rozwiązaniem zadania będzie formuła zawierająca cztery funkcje JEŻELI. Po drugie w zadaniu tym nie będziemy porównywać wartości z wzorcem lecz będziemy musieli zdefiniować przedziały. I w końcu po drugie i pół (gdyż kolejna trudność jest powiązana z powodem drugim) – utworzone zakresy (przedziały) trzeba ułożyć w odpowiedniej kolejności. Tak więc przykładowa formuła rozwiązująca nasz problem mogłaby wyglądać następująco: =JEŻELI(E18=35;"2 st. otyłości";JEŻELI(E18>=30;"1 st. otyłości";JEŻELI(E18>=25;"nadwaga";JEŻELI(E18>=18,6;"masa prawidłowa";"niedobór masy")))) Wspomniałem, że należy zwrócić uwagę na odpowiednie położenie zakresów (właściwa kolejność). Spójrzmy co by się wydarzyło gdybyśmy naszą formułę zapisali następująco: =JEŻELI(E18>=18,6;"masa prawidłowa";JEŻELI(E18>=25;"nadwaga";JEŻELI(E18>=30;"1 st. otyłości";JEŻELI(E18>=35;"2 st. otyłości";"niedobór masy")))) Tak zapisana formuła po wpisaniu wartości, która przekroczy wartość 18,6 zawsze będzie wyświetlać komunikat: masa prawidłowa, stanie się tak, ponieważ funkcja JEŻELI po wykonaniu pierwszego testu uzna, że jest on prawdziwy (co zresztą będzie prawdą) a tym samym zostanie pominięte sprawdzenie kolejnych warunków. Z funkcją JEŻELI będziemy mieli do czynienia bardzo często. Zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najczęściej wykorzystywana funkcja Excela a połączenie funkcji JEŻELI z innymi dostępnymi funkcjami zwiększa jej standardowe możliwości. Tak więc czytelniku po omówieniu tematu oraz ukazaniu podstawowych możliwości jak na ten wpis sprawę uważam za zamkniętą, co nie zmienia faktu, że jeszcze nie jeden raz w innych artykułach do funkcji JEŻELI będę się odwoływał. Ostatnio zmieniany czwartek, 15 grudzień 2016 08:23 Dodaj komentarz Opis Funkcja JEŻELI zwraca jedną wartość, jeśli warunek jest PRAWDZIWY, i inną wartość, jeśli jest FALSE. Składnia IF (logical_test, value_if_true, [value_if_false]) Argumenty Argument Opis Wymagane / opcjonalne test logiczny Stan, który chcesz przetestować. wymagany wartość_jeśli_prawda Wartość, która ma zostać zwrócona, jeśli wynik testu_logicznego ma wartość PRAWDA. wymagany wartość_jeżeli_fałsz Wartość, którą chcesz zwrócić, jeśli wynik testu_logicznego to FAŁSZ. Opcjonalny Uwagi Funkcja JEŻELI zwraca błąd 0 (zero) w komórce, jeśli nie podano wartości_jeżeli_prawda ani wartość_jeśli_fałsz. Aby zobaczyć zwracaną właściwą wartość, dodaj tekst argumentu do dwóch argumentów lub dodaj wartość TRUE lub FALSE do argumentu. Funkcja JEŻELI zwraca błąd # NAZWA? w komórce, jeśli formuła zawiera błąd. Funkcja JEŻELI jest bardziej przydatna, gdy jest zagnieżdżona. Do 64 funkcji JEŻELI można zagnieżdżać ze sobą dla argumentów wartość_jeżeli_prawda i wartość_jeżeli_fałsz w celu skonstruowania bardziej złożonych testów. Jeśli którykolwiek z argumentów funkcji JEŻELI jest tablicą, każdy element tablicy jest oceniany podczas wykonywania instrukcji JEŻELI. Możesz używać funkcji JEŻELI w połączeniu z innymi funkcjami programu Excel - Aby policzyć liczbę wystąpień ciągu tekstu lub liczby w zakresie komórek, użyj funkcji lub Aby obliczyć sumę na podstawie ciągu tekstowego lub liczby w zakresie, użyj funkcji lub Możliwość zastosowania Excel 2007, Excel 2010, Excel 2013, Excel 2016 Przykład

kilka funkcji jeżeli w jednej komórce